Λίγα λόγια για την μέχρι σήμερα πορεία του Nils-Olav Johansen

He was a graduate of jazz studies at Trøndelag Conservatory of Music 1986–88. In Trondheim, he joined several groups that arose out of student life at NTNU, such as Close Enough (1987–88) and the Pentateuch (from 1989, later called Blix Band). Since 1992, he has been a regular member of three major orchestras:Farmers Market, Frode Fjellheims Jazz Joik Ensemble and «Storytellers»,^[1] and has also had guest appearances with numerous other bands, such as «Veslefrekk», «Embla», Trondheim Jazz Orchestra and with Ståle Storløkken. Since 1991 he has contributed to dozens of recordings, with among others Farmers Market, Blix Band, «TINGeLING» (Tinkerbell), «Dingobats», Transjoik (here also as a composer and producer), «Køhn/Johansen Sextet», Trondheim Jazz Orchestra, «The Core».^[1] He has led his own trio with Harald Johnsen (bass) and Sverre Gjørvad (percussion). Johansen has been a guest professor at the Royal Academy of Music in Aarhus, at the request of Django Bates. His distinctive vocals and guitar playing, ever with elements from the Finnish and Eastern European folk music, make Johansen an easily recognizable artist.^[3] Johansen has been, along with Stian Carstensen, one of the profiles in the band Farmers Market. It impresses him with virtuosity and humor.^[1] He made notable by its collaboration with Sigurd Køhn in Køhn/Johansen Sextet,^[4] a collaboration that ended in 2004, when the tsunami struck Thailand, where Køhn was on vacation. In 2005, he became a permanent member of the Anglo-Norwegian band Food.^[1] In spring 2012, Johansen vent to India and the Jazz Utsav-festival with his own quartet put together for the occasion. It is a band consisting of the drummer Thomas Strønen, bassist Ole Morten Vågan and saxophonist Knut Riisnæs in addition to Johansen.

[πηγή: wikipedia]

Ο Μεγάλος Sonny ‘ζωντανός’…

 

 

Και εδώ για όσους αναζητούν περισσότερα:

 

 

Η Jazzaway για την…Jazzaway!

 

«We are an independent record company presenting the new wave of jazz and improvised music in Norway. Jazzaway Records was founded by saxophonist Jon Klette in 2003. He is also the main composer/leader in the band Jazzmob. Their new CD «Pathfinder», 2003, was the first release from Jazzaway. The album was described as one of the best jazz albums of the year by critics in the Norwegian music press. Their energetic and hard swinging music deserves to be heard outside Norway.»

 

Νορβηγικό fusion από τα λίγα…

Μια παλιότερη κριτική που είχε δημοσιευτεί στο http://www.avopolis.gr , για το ‘ελεύθερο’, εξαιρετικό «Bring It On» των Jon Eberson Trio:

«Στο διάβα του χρόνου η jazz μουσική, περισσότερο ίσως από κάθε άλλη, συνδέθηκε με την ελεύθερη φόρμα, την ελεύθερη έκφραση. Από την εμφάνιση του bebop, στη δεκαετία του 1940 και έπειτα, διατηρεί σταθερά κάποιες παραφυάδες που αρνούνται να υποταχθούν σε φορμαλιστικές λογικές. Ακόμα και στις μέρες μας, όπου οι φόρμες και οι δομές έχουν πια περάσει στο στάδιο της αέναης ανακύκλωσης, υπάρχουν μουσικοί οι οποίοι δημιουργούν ακολουθώντας το καλλιτεχνικό πνεύμα ενός John Coltrane, ενός Sun Ra, ενός Ornette Coleman ή ενός Albert Ayler. Ονόματα όπως λ.χ. ο John Zorn, ο Evan Parker, o Fred Frith ή ο Rob Mazurek διατηρούν ψηλά τη σημαία της «ελευθεριακής» jazz σε εποχές οι οποίες κάθε άλλο παρά ευνοούν τη δίχως συμβάσεις δημιουργία. Σε τέτοια μουσικά πεδία κινείται και ο Νορβηγός κιθαρίστας Jon Eberson, ο οποίος έχοντας ανδρωθεί (και) στα χωράφια του fusion, έχει καθιερωθεί εδώ και πολλά χρόνια στη σκανδιναβική χερσόνησο. Στη συγκεκριμένη δουλειά, συμπράττει με τον Per Zanussi στο κοντραμπάσο και τον Torstein Lofthus στα τύμπανα (και λοιπά κρουστά αμφότεροι) –καθώς πληροφορούμαι (μη διαθέτοντας ίδια γνώση), επίσης εκ των αναγνωρισμένων μουσικών της χώρας τους. Το Bring It On των Jon Eberson Trio είναι λοιπόν ένας δίσκος βασισμένος σε αυτοσχεδιαστικές διαθέσεις, σε συνθέσεις με ελεύθερες φόρμες, όπου οι free jazz πειραματισμοί συναντούν το fusion του John McLaughlin. Η κιθάρα του Eberson είναι αναμφισβήτητα το ηγετικό όργανο, ορίζοντας τις συντεταγμένες της εκάστοτε κίνησης, πότε «τραβώντας» τις νότες και πότε οργώνοντας τις jazz και blues κλίμακες με τρομερή δεινότητα. Το δε rhythm section, εξίσου ικανό εκτελεστικά, ακολουθεί τις δυναμικές της κιθάρας –παίρνοντας όμως και τις κατάλληλες πρωτοβουλίες όπου αυτό χρειάζεται– δημιουργώντας ένα ηχητικό πλέγμα όχι τόσο προσηλωμένο στις τυπικές, ρυθμικές του αρμοδιότητες, αλλά περισσότερο σε παρόμοιο με την κιθάρα λειτουργικό ρόλο. Πάρτε για παράδειγμα τη δεκατριάλεπτη σύνθεση “The Refridgerator”, αρκετά χαρακτηριστική για το συμβαίνει στον δίσκο: στο πρώτο μισό το παιγμένο με δοξάρι κοντραμπάσο του Zanussi και τα τύμπανα του Lofthus ακολουθούν τις δυναμικές του Eberson σχεδόν ευλαβικά, διατηρώντας βέβαια τη δική τους αυθύπαρκτη φύση. Όταν, αργότερα, τους δίνεται ο χώρος, δημιουργούν ένα διαολεμένα ευφάνταστο δίλεπτο σόλο, διατηρώντας και για αργότερα τη σχετική πρωτοβουλία των κινήσεων, ώστε να φέρουν το κομμάτι σε ένα συνολικό σπάσιμο διαρκείας μέχρι το τελικό ξεφούσκωμα. Η διάθεση αυτή να ξεπεραστούν συνθετικές μανιέρες και πιο «παραδοσιακές» λειτουργίες των οργάνων (αναφέρομαι στη ρυθμικότητα που «παραδοσιακά» εξυπηρετούν το μπάσο και τα τύμπανα) θα πρέπει να εξεταστεί όχι μόνον από την αποδομητική της διάσταση, αλλά και από τη δημιουργική της –αν θέλουμε τουλάχιστον να δούμε το ζήτημα με την περισσότερη δυνατή σφαιρικότητα. Θέλω να πω πως, εντάξει, καταλαβαίνει κανείς εύκολα 1 / 2Bring It On την ανοικτή αμφισβήτηση των θεσμοθετημένων πλαισίων, αλλά τι προτείνεται; Το τρίο με την αναμφισβήτητη εκτελεστική του δεινότητα, δημιουργεί ανά διαστήματα εξαιρετικές συνθήκες αυτοσχεδιαστικής μουσικής, είναι όμως –για τον ίδιο ακριβώς λόγο– επιρρεπές σε ένα είδους σολιστικού βερμπαλισμού, με τους συντελεστές του να πελαγοδρομούν σε έναν παροξυσμό τριών παράλληλων σόλο. Είναι φορές, δηλαδή, όπου το λαβυρινθώδες περιβάλλον που οικοδομείται σου φαντάζει εξαιρετικά ελκυστικό και άλλες που κουράζεσαι από την αδιάκοπη τρεχάλα των σόλο, τα οποία (αυτές τις κάποιες φορές) φαντάζουν επίπεδα (χρησιμοποιώντας περιορισμένες χροιές), σαν να μπαίνεις σε έναν λαβύρινθο διαφορετικό διακοσμητικά από τον προηγούμενο, με την ίδια όμως έξοδο διαφυγής. Αισθάνεσαι ότι σου λείπει ένα μέρος της συγκίνησης, του ενθουσιασμού. Είναι, ούτως ή άλλως, δύσκολη, απαιτητική μουσική, πολλές φορές και δύστροπη (τόσο στο επίπεδο της ακρόασης όσο και στα περαιτέρω). Το ποιοτικό όμως βάθος αρκετών συνθέσεων (“Cool Cats”, “The Refridgerator” και “Strange Bars” μπορούν να αναφερθούν ενδεικτικά) γλιτώνει τελικά τον δίσκο από το να γίνει κουραστικός. Εν ολίγοις, ενώ είμαι βέβαιος για την αποδομητική ικανότητα των Jon Eberson Trio, δεν είμαι και τόσο όσον αφορά στη δημιουργική προσέγγιση του Bring It On.»

Αλήθεια, τί περιλάμβανε το Wire Tapper No13?

 

Ιδού:

01 HANNE HUKKELBERG EASE

FROM LITTLE THINGS (LEAF)
The 26 year old singer is the latest distinctive voice to erupt from Norway’s fertile music scene, having served time in projects ranging from Improv to Metal and jazz rock. Hukkelberg, born in Kongsberg and educated at Oslo Academy of Music, plays synth, glockenspiel, bass, Wurlitzer, piano, lyre, violin, guitar and various domestic objects on her debut album, which features musicians from Jaga Jazzist, Kaada, Shining, Kiruna and Exploding Plastix.
Leaf

02 MANDARIN MOVIE THE GREEN GIRAFFE
FROM MANDARIN MOVIE (AESTHETICS) Mandarin Movie is the latest group put together by Rob Mazurek. The onetime Chicago scene mainstay currently resides in Brazil, where he has added painting and multimedia installation creations to his impressive list of musical achievements with the likes of Chicago Underground Trio and Jim O’Rourke. MM’s line-up includes Mazurek on cornet, Moog, programming and ‘electric eels’, plus Alan Licht, Matt Lux, Steve Swell, Jason Ajemian and Frank Rosaly. The name derives from a dream in whch Mazurek found himself on a tall building: It was all light beams and flying discs and dense beautiful sounding explosions which put a good feeling in the back of your head.
Aesthetics

03 ALEXANDER HACKE SONNTAG
FROM SANCTUARY (KOOLARROW)
Alexander Hacke is the low-slung bassist with Berlin’s Industrial titans, Einstürzende Neubauten. The starting point for Sanctuary was hours of recordings of friends, strangers and atmospheres he has captured on his portable minidisc over the years. These found recordings and short musical snippets have been incorporated into a sequence of songs that acts as a personal travelogue of the past decade. Sonntag is an excerpt from his score for a short film by Matthias Heise, Alles Wird Gut.
Koolarrow

04 MATT ELLIOTT WHATS WRONG
FROM DRINKING SONGS (ICI D’AILLEURS)
On his ninth record in as many years, Matt Elliott has left behind the claustrophobic swarms of electronic textures of earlier records such as Semtex (1996) and You Guys Kill Me (1998). The man behind 90s avant drum ‘n’ bass alias Third Eye Foundation has relocated from Bristol to France, and in the process has discovered a new seam of inspiration in European and Slavic folk music, which forms the predominant mood on Drinking Songs.
Ici D’Ailleurs

05 JUANA MOLINA SALVESE QUIEN PUEDA – JUANA’S EPIC RE-VERSION (EDIT)
FROM SALVESE QUIEN PUEDA REMIX EP (DOMINO) In Argentina, Juana Molina is best known as a comedy actor for her part in the TV sketch show Juana Y Sus Hermanas. It was only in 2004 that the rest of the world heard her musical side after the release of Segundo and Tres Cosas by the UK’s Domino Records, and she was invited to tour in support of David Byrne. The EP this track is taken from also features two remixes by labelmate Four Tet.
Domino Records

06 PICASTRO TOW-TRUCK
PREVIOUSLY UNRELEASED (MONOTREME)
Picastro are a quintet hailing from Toronto, Canada, and their mournful, abrasive, string driven sound appears cut from the same cloth as Godspeed You! Black Emperor. Guitarist and vocalist Liz Hysen, who plays violin on this track, has appeared with Cerberus Shoal and Tigerbeat6 artist Dwayne Sodahberk, who guests on Tow-Truck. A track from their 2004 LP Red Your Blues was used in the TV series 24.
Monotrome Records

07 DEVIATIONISTS SWEETEST CHARMS
PREVIOUSLY UNRELEASED (BiP-Hop)
Matthieu Voirin of the French op*ac collective and BiP-Hop label founder Philippe Petit began making music together in early 2004 in Marseille, choosing a name whose French meaning implies desertion in order to highlight a pacifist agenda. As Deviationists they move sideways from their more accustomed electronica strategies, enriching their sound with the help of Marien Käffer (vocals), Chris ‘Same Actor’ Cook (dulcimer), Sébastien Raimondo (self-made instruments), François Richez (guitars) and Françoise Basset (cello).
BiP-Hop / Opak

08 KID 606 PHOENIX RIDDIM
FROM RESILIENCE (WICHITA, FORTHCOMING)
Born in 1979 in Venezuela, Californian Miguel Depedro has already racked up an enormous discography of legal and semi-legal artefacts on such labels as Mille Plateaux, Ipecac, Fat Cat, 555, Soul Jazz and his own prolific Tigerbeat6. He moves restlessly but innovatively through most electronic styles including mash-up Jungle, drill ‘n’ bass, dancehall, Techno and cheeky bootleg sample-bricolage, but always with a passion and vigour that sets him apart from the herd. Phoenix Riddim is an Acidic skank from his next album, his first for Wichita.
Wichita

09 ARIEL PINK’S HAUNTED GRAFFITI JULES LOST HIS JEWELS
FROM WORN COPY (PAW TRACKS)
27 year old Los Angeleno Ariel Rosenberg has spent the best part of his formative years creating around 500 songs on his antique Yamaha eight-track cassette recorder, which explains the downgraded acoustic of the albums he’s been releasing on The Animal Collective’s Paw Tracks. Ariel plays all instruments himself and almost all the drum and percussion sounds you hear are generated out of his own mouth.
Paw Tracks

10 JOHN SURMAN WAY BACK WHEN – PART 4
FROM WAY BACK WHEN (CUNEIFORM)
Saxophonist John Surman is one of the UK’s most prolific and longstanding individuals in modern jazz, from his beginnings in the 1960s playing with Alexis Korner, Ronnie Scott, John McLaughlin and Brotherhood Of Breath, to later partnerships with Kenny Wheeler, Tony Oxley, Barre Phillips, John Warren and Dave Holland, among many others. Way Back When dates from 1969, when Surman gathered his friends John Taylor (electric piano), Brian Odgers (bass) and John Marshall (drums), plus Mike Osborne (alto sax) for a farewell session at London’s Tangerine Studios (Surman was departing to work as The Trio with Stu Martin and Barre Phillips). The lost master tapes were only rediscovered in 2003.
Cuneiform

11 NICK CASTRO SUN SONG
FROM FURTHER FROM GRACE (STRANGE ATTRACTORS AUDIO HOUSE)
Chas Smith spends a lot of time in the deserts of Southern California, and his expansive textural pieces are made from rethinking traditional American instruments such as the 12 string dobro and pedal steel guitar. This track reassembles excerpts from two cuts from his An Hour Out Of Desert Center, plus elements from an unreleased live performance involving real-time loops.
Strange Attractors Audio House

12 JUNKBOY SHADOW AND ACT
FROM LOST PARADE (ENRAPTURED)
English brothers Rich and Mik Hanscomb, with longtime friend Ed Rae Allison, are influenced by soundtracks, Muzak, folk and electronic music. Everything, from their recordings to their small, self-run label Tommy Basilio, is kept on a domestic scale. Their goal is to design a sound which is different from mainstream mundanity yet accessible and fresh.
Enraptured

13 AKINORI RED FIELD
FROM RED FIELD (HÖREN)
Trained as a classical guitarist, Akinori has more recently worked as an assistant and engineer to Tango-based sound artist and instrument builder Akio Suzuki. His debut album is an attempt to fuse guitar with electronic music, and this track includes local acoustic elements of the Tango Peninsula, including the local ‘singing sands’ and insect noises from neighbouring fields. Hören

14 CURRITUCK CO SLEEPWALKING I
FROM SLEEPWALKS IN THE GARDEN OF THE DEADROOM (TRACK & FIELD)
When people ask Kevin Barker to describe the sound of his ‘group’ Currituck Co, his reply is usually ‘psychedelic folk’, which makes sense, as he is a parttime member of Devendra Banhart’s Vetiver, and earlier this year he toured with Drag City artist Joanna Newsom. Most of Sleepwalks, which shows off Barker’s dark Country fingerpicking on steel guitars and banjos, as well as longer improvised pieces, was recorded in the bedroom of his home, Marlborough Farms, in Brooklyn.
Track & Field

15 BOMBAY 1 MORE THAN EVERYTHING
FROM STROBL (GRÖNLAND)
Bombay 1 are Düsseldorf’s Kurt Dahlke (aka Pyrolator, ex-DAF/Der Plan), and Stoya, who has previously worked with Gang Of Four’s Andy Gill. Strobl is Bombay 1’s second LP, following 2003’s Me Like You. That debut was full of glacial electronics and distorted Techno, which the Düsseldorf residents have rejected in favour of soul-bearing, restrained, bitter sweet songwriting. The album is named after the Austrian town, by a lake in the mountains, where the pair retreated to record.
Grönland

16 PAJO WAR IS DEAD
FROM PAJO (DOMINO)
Dave Pajo is the prolific founder member of Slint and Papa M, and former player with Tortoise and Zwan. Although his latest solo album sounds loose and spontaneous, it was in fact recorded entirely from samples and the primitive studio software included with Pajo’s laptop.
Domino

17 CRIMETIME ORCHESTRA LIFE IS A BEAUTIFUL MONSTER
FROM LIFE IS A BEAUTIFUL MONSTER (JAZZAWAY)
This recording session in September 2004 assembled ten of Norway’s finest young free jazz players for a monster jam. Bugge Wesseltoft hosted the date and played synth, along with Vidar Johansen and Kjetil Møster (tenor saxes), Jon Klette (alto sax), Sjur Milijeteig (trumpet), Øyvind Brekke (trombone), Anders Hana (guitar), Bjørnar Andresen (bass), Ingebrigt Håker Flaten (electric bass) and Paal Nilssen-Love (drums).
Jazzaway

18 PORT-ROYAL FLARES PT 3
FROM FLARES (RESONANT)
Genoa collective port-royal have developed a sound founded on their delicate, shimmering widescreen guitar textures, augmented with home-recorded percussion, subtle vocal samples and electronics. Flares, whose 78 minutes is divided into three longform sections, is their debut album, although their Kraken EP came out in 2002 on the Italian Marsiglia imprint.
Resonant

19 FOVEA HEX DON’T THESE WINDOWS OPEN? (TRUE INTERVAL OFFERING) VARIANT VERSION
FROM NEITHER SPEAK NOR REMAIN SILENT EP SERIES (DIE STADT/JANET)
Fovea Hex is Clodagh Simonds (who has worked with sound artist Russell Mills) with Hafler Trio’s Andrew McKenzie. Their first release, an EP series, includes contributions from Brian Eno and his brother Roger, film composer Carter Burwell, Toby Arnott and others, all of which get melted together by McKenzie into the the beguiling, sonically corrupted sound of Fovea Hex.
Die Stadt Janet

20 TU M’ WHAT YOU SAY
FROM SOAP OPERA, LIVE @ STUDIO, CITTÀ SANT’ANGELO 14.02.04 (FÄLLT)
Rossano Polidoro and Emiliano Romanelli are Tu m’, the duo from Pescara in Italy whose electronic dabblings have been described as full of mischievous playfulness and a cheeky, likeable humanity. This track is taken from their fizzling contribution to the Fällt label’s ongoing Live Series, documenting notable electronica in performance.

Εξαίρετη free-jazz από την Νορβηγία!

Όταν το έγκριτο JazzTimes, φιλοξενεί μία τέτοια διθυραμβική κριτική, (Chris Kesley), τότε τα λόγια περιττεύουν:

It’s been ages since I last heard a rock/free-jazz fusion 1/10th as good as this. Norway’s Crimetime Orchestra is a 10-piece band composed of five horns and a rhythm section heavy on the electronics. Consisting mostly of a suite in seven sections and recorded live in the studio, the album balances gritty spontaneity with just the right amount of preparation. The horn writing by tenor saxophonist-composer Vidar Johansen is complex and requires a certain amount of precision, yet the tightness is nicely offset by a loose, free-improv vibe.

There’s a heavy rock/noise component to this music, yet it breathes freely, thanks largely to the energetic and flexible drumming of Paal Nilssen-Love. The electronic effects by guitarist Anders Hana, synthesist Bugge Wesseltoft and double bassist Bjornar Andresen are a defining element. They’re grating and harsh, but in an entirely musical sense. Not gimmicky at all, they’re an organic part of the whole, intelligently used. The solos are excellent (altoist Jon Klette shines), and the energy is high. This is a bracing listen-an exceedingly well-done attempt at integrating the electronic with the acoustic, the groove with the free.

Bye Bye Blackbird…

Μια live εκδοχή του εξαιρετικού «Bye Bye Blackbird» από τον Κύριο Farmers Market, Nils-Olav Johansen:

Συνέντευξη των Morthana στα Νορβηγικά!

Στο εξαιρετικό νορβηγικό site, groove.no,  δημοσιεύτηκε η παρακάτω πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη των Morthana, που δόθηκε στον  Carl Kristian Johansen (ιδιαίτερο στα νορβηγικά τώρα…):

Hvordan har responsen vært fra publikum i USA?

Hana: Vanskelig å si, akkurat nå spiller vi på veldig feil scener. På Ballard Jazzfestival spilte vi etter et band som dreiv å jazza opp Stones-låter, helt sykt streite greier. Også kommer vi og spiller musikken vår og de fleste bare forsvant, «hva faen er det» – holdningen liksom. Ingen vet hvem vi er på forhånd.
Olsen: Problemet er egentlig ikke om folk gir god respons eller ikke, for reaksjonene kommer. På den jazzfestivalen var det selvfølgelig en del som tok hatten og gikk, men de som ble igjen og ikke hadde hørt om oss tidligere fikk jo en slags a-ha opplevelse. Det som er problemet er å få nok slike folk på samme plass, da er vi på riktig scene.

Morthanas selvtitulerte debut kom i oktober 2004, og ble sluppet av Jon Klette på hans label Jazzaway. Trekker vi opp en linje mellom rockescenen CBGB og jazzlabelen Jazzway befinner Morthanas album seg et sted midt mellom disse to profilene. Morthana kan ikke karakteriseres som punk, rock, heller ikke som jazz, men har mye av energien, intensiteten, råskapen og galskapen som finnes i begge leire. Gitarist Anders Hana (22) og trommeslager Morten J. Olsen (23) er begge fra Stavanger og har spilt sammen i 6-7 år, de siste av dem sammen med improvisasjonsmusikeren Frode Gjerstad.

Olsen: Han er årsaken til at vi spiller sånn som vi gjør i dag, han var med og skjøv oss frem. Hana: Det var et spark i ræva da vi begynte å spille med Frode. Jeg personlig hadde spilt i mange band i Stavanger, men fant meg aldri til rette. Da jeg hørte Frode spille sax for første gang tenkte jeg «hvordan er det mulig å spille sånn». Han har vært flink til å pushe oss, og få oss til å ta ut det vi har av energi. Vi hadde vært en trio ganske lenge da vi fant ut at vi ville ha med en bassist. Vi ringte Kjetil (Brandsdal, Noxagt), og dermed ble vi til Ultralyd. Båndopptageren gikk på den første øvingen, men opptaket ble skikkelig råttent selv om jeg prøvde å mikse det. Vi hadde defintivt ikke tenkt å gi det på plate, men etter to uker ringte Frode og sa at den hadde blitt gitt ut på en label i England. Med den råtne lyden!

Olsen: Det er en råtten utgivelse, men egentlig er den ganske kul også fordi det var akkurat på den øvingen vi fant ut hva Ultralyd egentlig er. Samtidig er det morsomt å gi ut sin første øving på plate.

Ultralyd har noen fellestrekk med Morthana, med dere to og en frittflytende saksofon på toppen?

Olsen: Tja, samtidig er Ultralyd mye tregere, det er et mye større maskineri som det er vanskelig å manøvrere. I Morthana går de raske skiftene mye enklere.

Olsen har fortid fra musikkonservatoriet i Amsterdam. Han har fortsatt forbindelser til musikkmiljøet i Nederland, blant annet til det såkalte N kollektivet.
Hva er N kollektivet?

N består av femten og tjue personer som jobber sammen i forskjellige konstellasjoner. På konservatoriet i Amsterdam fantes det alle mulige typer folk fra mange forskjellige nasjoner, i hovedsak fra Europa og USA, og vi fant ut at vi ville lage en slags paraply for det vi driver med fordi alt var såpass relatert til hverandre. Vi ville fronte det i en slags… fagforening. Vi går sammen og på den måten kan vi kanskje få til noe med større effekt.

Hva vil dere få til?

Olsen: Helt konkret jobber vi med såkalte N events der vi lager en kveld eller dag der vi booker flere konstellasjoner fra N kollektivet, slik at det blir en slags pakke. Alle bandene har noe med hverandre å gjøre enten estetisk eller på andre måter. Ofte er ikke den røde tråden mer enn at jeg for eksempel spiller i to av bandene, men det eksistere en slags måte å tenke på som går igjen i alle de forskjellige grupperingene.

Er dette også et forsøk på nyskaping?

Olsen: Vi forsøker ikke å finne opp hjulet, det er nok av folk som gjør det, men det vi jobber mest med er ting som ligger i skjæringspunktet mellom komponert og improvisert musikk, dans koreografi og til dels video eller visull kunst. Det er i hovedsak musikk, men vi gjør hele tiden prosjekter med dansere eller videokunstnere. Vi jobber med strukturert improvisasjon i motsetning til friimprovisajon

Hvor ligger Morthana i dette landskapet?

Olsen: Morthana en slags mellomting fordi der er det et språk som eksisterer mellom oss tre, som vi snakker sammen gjennom. På den måten trenger vi ikke å ha et konkret utgangspunkt. Det blir en egen greie gjennom at vi har spilt og snakket sammen, men ikke snakket konkret om hva vi skal gjøre, hva skal vi spille, hva slags materiale skal vi bruke, om vi skal vi spille atonalt eller rytmisk. Vi har aldri snakket om hva vi skal gjøre på forhånd.

Hana: Vi har liksom aldri vært på øving med Morthana.

Sistemann i denne trioen er saksofonist Andrew D’Angelo, opprinnelig fra Seattle, men aktiv som musiker i New York, der han blant annet spiller i Matt Wilson Quartet.

Hvordan kom dere i kontakt med D’Angelo?

Olsen: På et pissoar på Moldejazz i 2001. Festivalsjefen på Maijazz i Stavanger hadde betalt oss jævlig dårlig for en jobb vi gjorde der, så vi fikk han til å fikse pass til oss fordi vi følte han skyldte oss en tjeneste. Vi ble veldig glade for det. En av dagene hadde vi ikke noe å gjøre på dagtid, så vi gikk på en barnekonsert midt på dagen. Det var en jævlig kul saksofonist som spilte med det bandet, og bare helt tilfeldig traff vi ham på dassen etter de hadde spilt. Vi inviterte ham med på en jamsession på kvelden, og overraskende nok så kom han. Vi spilte vi og herja og jaga alle de andre ut, det var ingen som ville høre på oss, alle bare trakk seg unna. Andrew var drita som faen og spilte hele hele kvelden og hoppa opp og ned med hornet sitt og spilte standardlåter. Første gang vi dro til New York var to måneder etter at vi traff Andrew i Molde, faktisk en måned etter 11. september. Egentlig skulle vi ha med Øyvind Storesund (bass), men vi hadde ikke råd til å ta ham med.

Hana og Olsen har vært flere turer over Atlanteren og gjort større eller mindre turnéer med D’Angelo siden den gangen. Steder som The Knitting Factory i New York og Empty Bottle i Chicago har vært spillesteder som har booket denne trioen. I tillegg har Morthana gjort flere flere konserter i Stavanger, Amsterdam, Bergen og Trondheim, men altså ikke Oslo?

Olsen: Vi får ikke spillejobber i Oslo. Vi har mast på Blå så jævlig mye, men vi får ikke svar.

Hana: Jon (Klette) prøver å hjelpe oss med å få jobber, han er jævlig bra og pusher på.
Vi har blitt booket på Mono tre ganger men det har blitt avlyst alle gangene. For ett år siden hadde vi jobben lenge, men da avlyste de rett før med begrunnelsen at de måtte kjøre mer popmusikk i etterkant av at de hadde blitt steng. Vi fikk også i utgangspunktet jobben som oppvarming for Lightning Bolt. Men de mente at vi ikke var kjente nok, eller, de mente at Lightning Bolt ikke var kjente nok, så de ville ha et oppvarmingsband de kunne trekke folk på. Det var jævlig kjipt, det hadde vært så bra for oss å spilt før Lightning Bolt. Det hadde vært den perfekte plassen for oss å spilt, med det publikummet.

Olsen: Det virker ganske umulig egentlig, men vi skal ikke sette oss på bakbeina. Vi må bare kjøre på.

Κάτι τρέχει με τους Morthana…

Απολαύστε υπεύθυνα σε μια σπάνια ‘ζωντανή’ στιγμή, τους σπουδαίους Morthana:

http://www.youtube.com/watch?v=MiNP-f3Dm4w

Ο Lucian Ban σε μεγάλη φόρμα…

 

Ο πιανίστας-συνθέτης Lucian Ban με την πολύτιμη βοήθεια του Asymmetry Quartet, παραδίδει μαθήματα για το πώς θα έπρεπε να ηχεί η σύγχρονη jazz…

Διαβάστε παρακάτω την κριτική που δημοσιεύτηκε στο avopolis.gr, από τον Βαγγέλη Πούλιο:

«Ο Αύγουστος του 2005 ήταν μάλλον ένας κουραστικός, μα και δημιουργικός μήνας για τον Lucian Ban. Δυο διήμερα, εντατικά session ηχογραφήσεων – ένα ως side-man (ή περίπου έτσι) στο κουιντέτο του Alex Harding, τους Blutopia κι άλλο ένα ως ηγέτης του δικού του κουαρτέτου– δεν είναι και εύκολη υπόθεση, αν σκεφτεί τουλάχιστον κανείς τη συμπυκνωμένη πνευματική ενέργεια την οποία οφείλεις να διαχέεις. Έχοντας την ευκαιρία να ακούσω πρόσφατα και τις δύο δουλειές (την παρούσα και το The Calling του Harding), που μόλις φέτος βρήκαν διανομή στη χώρα μας, νομίζω πως ο πιανίστας με καταγωγή από την Τρανσυλβανία της Ρουμανίας και τόπο διαμονής τη Νέα Υόρκη, έβγαλε ασπροπρόσωπους τόσο τους ανθρώπους της Jazzaway για το βήμα που του έδωσαν, όσο και τον εαυτό του για την ποιοτική επάρκεια και των δύο εγχειρημάτων. 

Στο Playground, ο Lucian Ban έχει στο πλευρό του τρεις ικανούς μουσικούς, οι οποίοι συμπληρώνουν το τυπικό jazz κουαρτέτο του: τον Jorge Sylvester στο άλτο σαξόφωνο, τον Brad Jones στο κοντραμπάσο (συμμετείχε και στο The Calling) και τον Derrek Phillips στα τύμπανα. Χρησιμοποίησα τον επιθετικό προσδιορισμό «τυπικό» γιατί νομίζω πως χαρακτηρίζει επαρκώς όχι μόνο τη σύνθεση του κουαρτέτου (αν και μπορεί ο βασικός συνθέτης και ηγέτης του –οBan – να είναι πιανίστας, πρώτο, όμως, όργανο σε μεγάλο μέρος του δίσκου είναι το σαξόφωνο του Sylvester) αλλά και τους μουσικούς του προσανατολισμούς. Χωρίς να έχει απαραίτητη επίπτωση στην τελική ποιοτική αποτίμηση, το τυπικό του προσανατολισμού τους συνίσταται στο ότι σπάνια ξεφεύγουν από ό,τι μπορεί να χαρακτηριστεί ως παραδοσιακή jazz. 

Δεν υπάρχει, ως εκ τούτου, εμφανές το στίγμα τους στον χωροχρόνο: τοPlayground θα μπορούσε (αν και όχι εξίσου εύκολα) να υπάρχει σε καθεμία από τις πέντε προηγούμενες δεκαετίες. Η καλή μουσική, θα μου πείτε, δεν βασίζεται σε χρονικές και χωρικές συνισταμένες, αλλά σε διαχρονικές αξίες. Έλα όμως που το να παίζει κανείς jazz πάνω από το δίχτυ ασφαλείας που προσφέρει η έννοια του παραδοσιακού (ή του διαχρονικού έστω), αισθάνομαι ότι αναιρεί εν μέρει –ή καλύτερα υποβιβάζει– τον ίδιο τον λόγο ύπαρξής της. Ποιος ο λόγος, ας πούμε, να αναπαράγεις τις ελευθεριακές της δομές, απλώς και μόνο για να συντηρηθείς εντός μιας πάλαι ποτέ ριζοσπαστικής φόρμας; Αν η jazz γεννήθηκε (και) για να αμφισβητεί τις φορμαλιστικές σιγουριές, πώς διάολο γίνεται να εγκλωβίζεται σε αυτόν τον δευτερογενή φορμαλισμό; Και στην τελική, ποια είναι, σε αυτή την περίπτωση, η ειδοποιός διαφορά της jazz με άλλα (όμορα ή μη) είδη, τα οποία αρέσκονται στη χρησιμοποίηση κυκλικών δομών; Η απλή αντικατάσταση του μοτίβου κουπλέ/ρεφραίν με το μοτίβο βασικό θέμα/σόλο/βασικό θέμα; 

Η απάντηση στα παραπάνω μπορεί να συνοψιστεί σε μία μόνο λέξη: έκφραση. Μπορεί οι δομές να είναι πολυκαιρισμένες, ειπωμένες με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους στο παρελθόν, όμως ακόμα καταφέρνουν να συγκινούν και να μοιάζουν εξόχως εκφραστικές για πολλούς μουσικούς (του συγκεκριμένου κουαρτέτου συμπεριλαμβανομένου). Το Playground, άλλωστε, δεν ευαγγελίζεται καμία αλλαγή, καμία διάθεση για νεωτερισμούς –κάτι τέτοιο είναι φανερό από τις πρώτες κιόλας νότες του– κι επομένως η παραπάνω συζήτηση μπορεί και να στερείται πραγματικής βάσης. 

Στο Playground του Lucian Ban και των Asymmetry έχουμε να κάνουμε με εννέα συνθέσεις που μοιράζουν ισομερώς τη δημιουργικότητα του κουαρτέτου ανάμεσα σε δυναμικές και σκερτσόζες συνθέσεις και σε άλλες περισσότερο ιδιοσυγκρασιακές και αισθαντικές. Η εναλλαγή μεταξύ των δύο ενεργειακών πόλων καθίσταται βασική, είτε μιλάμε για εναλλαγή σε διαδοχικές συνθέσεις, είτε ακόμα και στην ίδια –όπως λ.χ. γίνεται στο “Hieroglyphics”, ένα κομμάτι που περιέχει ενδιαφέρουσες μεταβάσεις τόσο σε θεματολογικές αναφορές, όσο και σε χρονικές αξίες. Αίσθησή μου πάντως είναι ότι το κουαρτέτο τα καταφέρνει εμφανώς καλύτερα όταν καταπιάνεται με ήρεμα θέματα, με τα “Silence”, “Asymmetry” και “For Giuffre” (η μοναδική σύνθεση την οποία συνυπογράφουν όλοι μαζί και προφανώς αποτελεί φόρο τιμής στον σαξοφωνίστα Jimmy Giuffre) να μου φέρνουν στον νου μουσικούς που κλείνουν τα μάτια κι αφήνουν τα όργανά τους να γίνουν προεκτάσεις του ψυχισμού τους, κατακτώντας έτσι ένα αίσθημα αμεσότητας. 

Το Playground, σε γενικές γραμμές, δεν είναι μεγάλος δίσκος, καθώς δίπλα σε τρεις-τέσσερεις εξαιρετικές συνθέσεις, συνυπάρχουν και κάποιες που μάλλον ρέπουν προς τη μετριότητα. Δεν είναι ικανός να χαράξει το όνομα του Lucian Ban και των Asymmetry ως υπότιτλο σε κάποιο κεφάλαιο της ιστορίας της jazz, ούτε να δημιουργήσει κάποιο νέο. Αν δούμε, βέβαια, το θέμα με ρεαλισμό (και όχι εκλαμβάνοντας τη φωτεινή εξαίρεση ως κανόνα) λίγοι, ελάχιστοι ίσως συγκριτικά με το σύνολο, είναι όσοι διανοίγουν νέους δημιουργικούς δρόμους και πολλοί αυτοί που τους ακολουθούν. 

Θα ήταν άδικο, ίσως και ελιτίστικο, να κρατήσουμε μόνο αυτούς τους ελάχιστους και να πετάξουμε τους υπολοίπους στον καλλιτεχνικό καιάδα. Εξάλλου, υπάρχουν και ιστορίες που, ακόμα κι αν δεν είναι τόσο λαμπρές, αξίζουν να εξιστορηθούν, όπως και διάφορες ποιοτικές συνισταμένες (πέραν της πρωτοπορίας) άξιες λόγου και αναγνώρισης. Και οι Lucian Ban & Asymmetry μοιάζουν να διαθέτουν μερικές από δαύτες…»